Decyzję założeniu zespołu podjęto 09.07.2005 roku. Jednak pomysł stworzenia własnego zespołu nasuwał się już wcześniej. Niezdecydowanie, a przede wszystkim brak instrumentów powodowały odkładanie na bok realizacji tego pomysłu. Po pewnym czasie doszliśmy do wniosku, że musimy podjąć jakąś decyzję. Akurat tak się złożyło, że zjechali się wszyscy członkowie Klubu. Więc został poruszony temat zespołu. Postanowiliśmy jednogłośnie, że nie ma, co dłużej zwlekać i trzeba zespół stworzyć. Nie zastanawiając się długo poprzez głosowanie wybraliśmy kierownika zespołu, którym został kol. Rafał Markiewicz. Pierwszym problemem były instrumenty wiec postanowiliśmy grac na starych rogach, które były w naszym posiadaniu. Szybko się jednak przekonaliśmy, że z takimi instrumentami daleko nie zajdziemy. Jednak nie poddawaliśmy się i dalej z uporem trenowaliśmy na starych instrumentach.. W końcu zapadła decyzja, że trzeba się zgłosić do kogoś o pomoc i tak tez się stało. Udaliśmy się do Nadleśnictwa w Suchedniowie, co zaowocowało pierwszym profesjonalnym Rogiem Myśliwskim. W następnym roku dzięki tej samej instytucji udało się zakupić kolejne trzy instrumenty. W późniejszym czasie zakupione zostały kolejne dwa instrumenty, dzięki pomocy. ZO PZŁ w Kielcach.
Obecnie w zespole grają: Kamil Kołomański, Krzysztof Markiewicz, Rafał Markiewicz, Karol Orłowski, Mateusz Świtek. Mamy nadzieję, że w najbliższym czasie dołączą do nas nowe twarze, a zespól będzie się dalej rozwijał.
HISTORIA SYGNAŁÓW
W dawnych czasach trąbienie na rogach było bardzo powszechne. Sygnały służyły do porozumiewania się uczestników polowania oraz do wydawania rozkazów psom. Tradycja trąbienia na rogach bawolich była opisywana przez poetów między innymi Adam Mickiewicz opisujący w „Panu Tadeuszu” grę Wojskiego na rogu. Brzmienie staropolskich sygnałów, z których nie przetrwał do dzisiaj żaden, można odtworzyć jedynie w przybliżeniu. Sygnały te były bardzo krótkie i o prostych motywach, składały się z kilku rzadko kilkunastu dźwięków. Grane na rogach bawolich, które wydają dźwięki głuche i rzadko o trzech różnych tonach ograniczały możliwości trębaczy.
W XVIII wieku zgodnie z panującą modą na francuszczyznę, stosowane były w dworskich polowaniach konnych z psami, duże metalowe rogi par force i francuskie sygnały myśliwskie. Natomiast znacznie rzadziej używano już rogów bawolich. W tych też czasach zaczęto wprowadzać małe metalowe rogi myśliwskie. Używanie ich jest bardzo praktyczne, dzięki małym rozmiarom i dobremu brzmieniu cieszą się dużą popularnością prawie w całej Europie. Istnieją różnorodne zbiory sygnałów myśliwskich w Europie, można tu wyróżnić sygnały: starohanowerskie, francuskie, czeskie, słowackie, rosyjskie i staropolskie.
Współczesne sygnały nieznanego autorstwa po raz pierwszy wydano w Wiedniu w 1876 roku. Później były wielokrotnie publikowane w latach 1878 – 1910 w Pszczynie. Przyczynił się do tego Książe Pszczyny Jan Henryk XI. Było to powodem nazwania rogu i sygnałów od tego czasu pszczyńskimi, a Pszczynę uznano za ich kolebkę. W okresie międzywojennym sygnały grało wielu myśliwych. Natomiast prace nad nimi prowadzono przede wszystkim w Niemczech.
Sygnały grane współcześnie powstawały już pod koniec XVIII w. na terenie dzisiejszych Niemiec i Polski
